‘Oke, oke, nú ga ik met je wandelen’ zeg ik tegen Mies de hond. Ik klap de laptop dicht, doe mijn wandelschoenen aan en trek de deur achter me in het slot. Ineens beginnen mijn handen te tintelen en voelt het raar op mijn borst. Het koude zweet breekt me uit. Zeker iets verkeerds gegeten, gaat wel weer over. Rustig wandel ik door.
Terwijl Mies mij meesleurt voel ik me steeds beroerder en besef ik te langzaam dat het niet vanzelf over gaat. Na een lang half uur kan ik niet meer en bel ik twijfelend de spoedpost Huisartsen. ‘Kies 1 voor levensbedreigende situaties’. Ik kies 1.
De hartelijke spoedpost mevrouw hoort mij en vraagt op rustige vriendelijke toon geen stap meer te zetten, 'de ambulance komt direct naar u toe’. Helaas was ik op een plek waar auto’s niet konden komen en begeleide de aardige mevrouw mij met kleine stapjes naar huis.
Hevig zwetend lig ik in de stoel te wachten met de voordeur op een kier. Enkele minuten later komt de ambulanceverpleegkundige de woonkamer binnen en handelt accuraat en meelevend. Mijn hartslag van 230 versnelt de procedure en word ik door een tweede ambulance direct naar het ziekenhuis afgevoerd.
Ik ben diep geraakt. Van alle kanten krijg ik hulp en word ik in de watten gelegd, ondanks dat iedereen de zolen uit hun schoenen lopen door te weinig personeel. Ik word als een koning behandeld, hartelijk, meelevend, zorgzaam, vriendelijk en doortastend. Wat ik heel mijn leven in de retail heb gezocht heb ik in de zorg gevonden.
Beste zorgmedewerkers van Gelre ziekenhuizen in Apeldoorn, Huisartsen Regio Apeldoorn en Witte Kruis Ambulancedienst Apeldoorn, dank jullie wel voor het schokken en resetten van mijn hart. Daardoor kan ik mijn missie in klantverbinding blijven voortzetten.
Deze blog is een opsteker voor al het zorgpersoneel in Nederland. Blijf alsjeblieft luisteren naar je hart en laat de procedures en bureaucratie niet de overhand op je krijgen. Diep respect hoe jullie als soldaten in de vuurlinie liefdevol staan te knokken voor de gezondheid van wij als patiënten.